لایهها
1 - لایه کاربردی :
لایه کاربردی بیشتر توسط برنامه ها برای ارتباطات شبکه استفاده میشود. دادهها از برنامه در یک قالب خاص برنامه عبور میکنند سپس در یک پروتکل لایه انتقال جاگیری میشوند. از آنجاییکه پشتهIP بین لایههای Application (کاربردی) و (انتقال) Transport هیچ لایه دیگری ندارد، لایه کاربردی Application میبایست هر پروتکلی را مانند پروتکل لایه نشست (Session) و نمایش (Presentation) در OSI عمل میکنند در بگیرد. دادههای ارسال شده روی شبکه درون لایه کاربردی هنگامیکه در پروتکل لایه کاربردی جاگیری شدند عبور میکنند. از آنجا دادهها به سمت لایههای پایین تر پروتکل لایه انتقال میروند. دو نوع از رایجترین پروتکلهای لایه پایینی TCP و UDP هستند. سرورهای عمومی پورتهای مخصوصی به اینها دارند (HTTP پورت ۸۰ و FTP پورت ۲۱ را دارند و ...) در حالیکه کلاینتها از پورتهای روزانه بی دوام استفاده میکنند. روترها و سوئیچها این لایه را بکار نمیگیرند اما برنامههای کاربردی بین راه در در پهنای باند این کار را میکنند، همانطور که پروتکل RSVP (پروتکل ذخیره منابع) انجام میدهد.
2 - لایه انتقال (Transport) :
مسئولیتهای لایه انتقال، قابلیت انتقال پیام را END - TO - END و مستقل از شبکه، به اضافه کنترل خطا، قطعه قطعه کردن و کنترل جریان را شامل میشود. ارسال پیام END - TO - END یا کاربردهای ارتباطی در لایه انتقال میتوانند طور دیگری نیز گروه بندی شوند :
- اتصال گرا مانند TCP
- بدون اتصال مانند UDP
لایه انتقال میتواند کلمه به کلمه به عنوان یک مکانیزم انتقال مانند یک وسیله نقلیه که مسئول امن کردن محتویات خود (مانند مسافران و اشیاء) است که آنها را صحیح و سالم به مقصد برساند، بدون اینکه یک لایه پایین تر یا بالاتر مسئول بازگشت درست باشند. لایه انتقال این سرویس ارتباط برنامههای کاربردی به یکدیگر را در حین استفاده از پورتها فراهم آوردهاست. از آنجاییکه IP فقط یک delivery فراهم میآورد، لایه انتقال اولین لایه پشته TCP/IP برای ارائه امنیت و اطمینان است. توجه داشته باشید که IP میتواند روی یک پروتکل ارتباط داده مطمئن امن مانند کنترل ارتباط داده سطح بالا (HDLC) اجرا شود. پروتکلهای بالای انتقال مانند RPC نیز میتوانند اطمینان را فراهم آورند. بطور مثال TCP یک پروتکل اتصالگر است که موضوع های مطمئن بیشماری را برای فراهم آوردن یک رشته بایت مطمئن و ایمن آدرس دهی میکند، از جمله : داده ها In Order میرسند. دادهها حداقل خطاها را دارند. دادههای تکراری دور ریخته میشوند. بستههای گم شده و از بین رفته دوباره ارسال میشوند. دارای کنترل تراکم ترافیک است.
SCTP جدیدتر نیز یک مکانیزم انتقالی مطمئن و امن و اتصالگر است رشته پیام گراست نه رشته بایت گرا مانند TCP و جریانهای چندگانهای را روی یک ارتباط منفرد تسهیم میکند. و همچنین پشتیبانی چند فضا را (Multi-Homing) نیز در مواردی که یک پایانه ارتباطی میتواند توسط چندین آدرس IP بیان شود.(اینترفیسهای فیزیکی چندگانه) را فراهم میآورد تا اینکه اگر یکی از آنها دچار مشکل شود ارتباط دچار وقفه نشود. در ابتدا برای کاربردهای تلفنی (برای انتقال SS۷ روی IP) استفاده میشود اما میتواند برای دیگر کاربردها نیز مورد استفاده قرار بگیرد.
UDP) User Datagram Protocol) یک پروتکل دادهای بدون اتصال است مانند IP این هم یک پروتکل ناامن و نامطمئن است. اطمینان در حین کشف خطا با استفاده از یک الگوریتم ضعیف Checksum صورت میگیرد. UDP بطور نمونه برای کاربردهایی مانند رسانههای (Audio , Video , Voice روی IP و ...) استفاده میشود که رسیدن همزمان مهمتر از اطمینان و امنیت است یا برای کاربردهای پرسش و پاسخ ساده مانند جستجوهایDNS در جاهایی که سرریزی بسبب یک ارتباط مطمئن از روی عدم تناسب بزرگ است استفاده میشود. هم TCP و هم UDP شان متمایز میشوند توسط یک سری قانون خاص پورتهای شناخته و معروف با برنامههای کاربردی مخصوصی در ارتباط هستند. (لیست شمارههای پورتهای TCP و UDP را ببنید) RTP یک پروتکل Datagram دادهای است که برای دادههای همزمان مانند Audio ,Video.
3 - لایه شبکه :
همانگونه که در آغاز کار توصیف شد، لایه شبکه مشکل گرفتن بستههای سرتاسر شبکه منفرد را حل کرده است. نمونههایی از چنین پروتکلهایی X.۲۵ و پروتکل HOST/IMP مربوط به ARPANET است. با ورود مفهوم درون شبکهای کارهای اضافی به این لایه اضافه میشوند از جمله گرفتن از شبکه منبع به شبکه مقصد و عموماً Routing کردن و تعیین مسیر بستههای میان یک شبکه از شبکهها را که بهعنوان شبکه داخلی یا اینترنت شناخته میشوند را شامل میشود. در همه پروتکلهای شبکه IP وظیفه اساسی گرفتن بستههای دادهای را از منبع به مقصد انجام میدهد. IP میتواند دادهها را از تعدادی از پروتکلهای مختلف لایه بالاتر حمل کند. این پروتکلها هرکدام توسط یک شماره پروتکل واحد و منحصر به فرد شناسایی میشوند : ICMP و IGMP به ترتیب پروتکلهای ۱و ۲ هستند. برخی از پروتکلهای حمل شده توسط IP مانند ICMP (مورد استفاده برای اطلاعات تشخیص انتقال راجع به انتقالات IGNP , (IP (مورد استفاده برای مدیریت دادههای Multicast در IP) در بالای IP لایه بندی شدهاند اما توابع لایه داخلی شبکه را انجام میدهند، که یک ناهمسازی بین اینترنت و پشته IP و مدل OSI را ایجاد کردهاند. تمام پروتکلهای مسیریابی مانند OSPT و RPT نیز بخشی از لایه شبکه هستند. آنچه که آنها را بخشی از لایه شبکه کردهاست این است که هزینه Load آنها (Play Load) در مجموع با مدیریت لایه شبکه در ارتباط است. کپسول بندی و جاگیری خاص آن به اهداف لایه بندی بی ارتباط است.
4 - لایه ارتباط دادهها :
لایه ارتباط داده از متدی که برای حرکت بستهها از لایه شبکه روی دو میزبان مختلف که در واقع واقعاً بخشی از پروتکلهای شبکه نیستند، استفاده میکند، چونIP میتواند روی یک گستره ار لایههای ارتباطی مختلف اجرا شود. پردازشهای بستههای انتقال داده شده روی یک لایه ارتباطی داده شده میتواند در راه انداز وسایل نرمافزاری برای کارت شبکه به خوبی میان افزارها یا چیپهای ویژه کار صورت گیرد. این امر میتواند توابع ارتباط دادهها را مانند اضافه کردن یک Header بسته به منظور آماده کردن آن برای انتقال انجام دهد سپس واقعاً فرم را روی واسط فیزیکی منتقل کند. برای دسترسی اینترنت روی یک مودم Dial-Up معمولاً بستههای IP با استفاده از PPP منتقل میشوند. برای دسترسی به اینترنت با پهنای باند بالا مانند ADSL یا مودمهای کابلی PPPOE غالباً استفاده میشود. در یک شبکه کابلی محلی معمولاً اترنت استفاده میشود و دو شبکههای بی سیم محلی IEEE 802.11 معمولاً استفاده میشود. برای شبکههای خیلی بزرگ هردو روش PPP یعنی خطوط T-Carrier یا E-Carrier تقویت کننده فرم، ATM یا بسته روی (SONET/SDM (POS اغلب استفاده میشوند. لایه ارتباطی همچنین میتواند جاییکه بستهها برای ارسال روی یک شبکه خصوصی مجازی گرفته میشوند نیز باشند. هنگامیکه این کار انجام میشود دادههای لایه ارتباطی دادههای کاربردی را مطرح میکنند و نتایج به پشته IP برای انتقال واقعی باز میگردند. در پایانه دریافتی دادهها دوباره به پشته Stack میآیند (یکبار برای مسیر یابی و بار دوم برای VPN). لایه ارتباط میتواند ابتدای لایه فیزیکی که متشکل از اجزای شبکه فیزیکی واقعی هستند نیز مرتبط شود. اجزایی مانند هابها، تکرار کنندهها، کابل فیبر نوری، کابل کواکیسال، کارتهای شبکه، کارتهای وفق دهنده.Host و ارتباط دهندههای شبکه مرتبط : (RJ-45 , BNC) و مشخصات سطح پایینی برای سیگنالها (سطوح ولتاژ ، فرکانسها و ...)
5 - لایه فیزیکی :
لایه فیزیکی مسئول کد کردن و ارسال دادهها روی واسط ارتباطی شبکهاست و با دادهها در فرم بیتهایی که از لایه فیزیکی وسیله ارسال کننده (منبع) هستند و در لایه فیزیکی و دستگاه مقصد دریافت میشوند کار میکند. اترنت ، Token Ring ، SCSI ، هاب ها، تکرار کنندهها، کابلها و ارتباط دهندهها وسایل اینترنتی استانداردی هستند که روی لایه فیزیکی تابع بندی شدهاند. لایه فیزیکی همچنین دامنه بسیاری از شبکه سختافزاری مانند LAN ، و توپولوژی WAN و تکنولوژی بی سیم (Wireless) را نیز دربرمی گیرد.
پیاده سازی نرمافزاری و سختافزاری :
معمولاً برنامه نویسان کاربردی مسئول پروتکلهای ۵ لایهای (لایه کاربردی) هستند در حالیکه پروتکلهای ۳ و ۴ لایهای سرویسهایی هستند که توسط پشته TCP/IP در سیستمعامل مهیا شدهاند. میان اقرارهای میکرو کنترلی در وفق دهنده شبکه بطور نمونه با لایه ۲ کار میکنند، توسط یک نرمافزار راه انداز در سیستمعامل پشتیبانی شدهاست. الکترونیکهای دیجیتالی و آنالوگ غیرقابل برنامه نویسی معمولاً به جای لایه فیزیکی، استفاده میشوند که از یک چیپ مدار مجتمع خاض (ASIC) برای هر واسط رادیویی یا دیگر استانداردهای فیزیکی استفاده میکنند. به هر حال، پیاده سازی نرمافزارهای و سختافزاری در پروتکلها یا مدل مرجع لایه بندی شده عنوان نمیشوند. روشهایی با کارایی بالا که از وسایل الکترونیکی دیجیتالی قابل برنامه دهی استفاده میکنند، سویچهای ۳ لایه انجام میدهند. در مودمهای قدیمی و تجهیزات بی سیم، لایه فیزیکی ممکن است با استفاده از پردازشگرهای DSP یا چیپهای قابل برنامه دهی رادیویی نرمافزاری پیاده سازی شوند و چیپها مجازند که درچندین استاندارد مرتبط و اینترفیس رادیویی از مدارات جداگانه برای هر استاندارد استفاده شوند. مفهوم Apple Geoport (پورتی سریالی که بین یک خط تلفن و کامپیوتر است) نمونهای از پیاده سازی نرمافزاری CPU از لایه فیزیکی است که آنرا قادر به رقابت با برخی از استانداردهای مودم میکند.
-
- تعداد بازدید: 7411
- تاریخ انتشار: چهارشنبه 11 اسفند 1389 ساعت 16:52